در ابتدا ، زخم های مزمن با استفاده از پانسمان زخم و باند به طور مرتب تمیز و پوشانده می شوند. اگر با وجود این مراقبت از زخم ، زخم هنوز پس از مدت ها بهبود نیافته است ، از درمان های ویژه ای مانند بسته شدن به کمک خلا یا از پیوند پوست استفاده می شود.
اگر کسی بیش از هشت هفته زخم داشته باشد و هیچ نشانه ای از بهبود آن وجود نداشته باشد ، این یک زخم مزمن است. این نوع زخم ها معمولاً در نتیجه گردش خون ضعیف ، دیابت یا ضعف سیستم ایمنی ایجاد می شوند. زخم های باز در ساق پا به عنوان زخم وریدی پا نیز شناخته می شود.
علاوه بر درمان بیماری زمینه ای و تمایل به زخم ، تسکین درد مهم است. برخی از افراد مبتلا به زخم های پیچیده و ضعیف ترمیم ، پشتیبانی روانی را نیز مفید می دانند.
پاکسازی زخم
معمولاً با استفاده از محلول نمکی (نمک) ، زخم تمیز می شود. به طور کلی ، در مورد مزایا و معایب محلول های مختلفی که برای تمیز کردن زخم ها استفاده می شود و اینکه آنها چگونه بر روند بهبود تأثیر می گذارند ، اطلاعات کافی در دست نیست. همچنین هنوز مشخص نیست که آیا می توان از آب لوله کشی برای تمیز کردن پزشکی زخم ها استفاده کرد.
قابل اعتماد و متخصص:
از بین بردن
هنگام درمان زخم های مزمن ، پزشکان یا پرستاران اغلب بافت های مرده یا ملتهب را از بین می برند. این به عنوان دبریدمان شناخته می شود . بافت با استفاده از ابزارهایی مانند موچین ، ابزاری تیز مانند قاشق به نام کورت یا چاقوی جراحی برداشته می شود. برای پاکسازی زخم ، بعضی اوقات ژل مبتنی بر آنزیم نیز استفاده می شود.
زخم را می توان با استفاده از جت آب فشار قوی نیز تمیز کرد. شکل دیگر دبریدمان شامل استفاده از گونه های خاصی از مگس (لارو مگس) است که به طور خاص برای اهداف پزشکی پرورش داده می شود. کرم ها روی زخم قرار می گیرند ، به همان شکل که هستند یا در یک کیسه قرار می گیرند. آنها بافت مرده و مایع را از روی زخم خارج می کنند.
از آنجا که دبریدمان اغلب دردناک است ، از بی حسی موضعی برای بی حس کردن زخم استفاده می شود ، به عنوان مثال با استفاده از پماد. در صورت انتظار درد شدیدتر ، می توان قبل از درمان مسکن نیز مصرف کرد. زخم های بزرگتر گاهی تحت بیهوشی عمومی تمیز می شوند. تحقیقات کافی در مورد مزایا و معایب تکنیک های مختلف دبریدیم وجود ندارد تا بتوانید بگویید که چقدر موثر هستند.
پانسمان زخم
هنگامی که زخم تمیز شد ، با پانسمان پوشانده می شود. بیشتر زخم ها مرطوب نگه داشته می شوند ، به عنوان مثال با کمپرس مرطوب. اما به جای آن می توان از انواع زیر پانسمان استفاده کرد:
از پانسمان برای از بین بردن مایعات اضافی زخم و محافظت از آن در برابر عفونت استفاده می شود. آنها معمولاً چندین روز روی زخم می مانند. اگر مشخص شد که دیگر نمی توانند ترشحات زخم را خیس کنند ، اگر از جای خود بلغزانند یا مایع از باند خارج می شود ، باید پانسمان را عوض کنید. هنوز نمی توان تشخیص داد که کدام نوع پانسمان زخم برای انواع مختلف زخم مناسب است ، زیرا تحقیقات کافی در این زمینه انجام نشده است.
همچنین پانسمانهایی وجود دارند که دارای موادی به نام فاکتورهای رشد هستند. این مواد شبه هورمونی به منظور کمک به روند بهبود با رشد سلولهای بدن طراحی شده اند. اما مطالعات کافی کافی وجود ندارد تا بتوان گفت که آیا درمان با فاکتورهای رشد موثرتر از مراقبت های معمول از زخم برای زخم های پای دیابتی و سایر انواع زخم های مزمن است.
از عسل به طور سنتی در مراقبت از زخم استفاده می شود. اما استفاده از عسل مخصوص تهیه شده قبل از پانسمان زخم احتمالاً مزیتی ندارد. تأثیر استفاده از عسل در معالجه زخم های پا تاکنون فقط در افراد مبتلا به زخم پا وریدی آزمایش شده است.
جوراب های فشاری و بانداژهای فشاری
اگر گردش خون ضعیف عامل ایجاد زخم مزمن باشد ، جوراب های فشاری یا بانداژهای فشاری می توانند به بهبود سریع آن کمک کنند. فشار جوراب و بانداژ به رگها کمک می کند تا خون را به قلب برگردانند و گردش خون را بهبود می بخشد.
آنتی بیوتیک ها
در صورت آلودگی به باکتری ، احتمال بهبودی زخم حتی کمتر است . بسته به شدت عفونت ، ممکن است آنتی بیوتیک در نظر گرفته شود. آنها را می توان با استفاده از پماد بر روی زخم قرار داد یا با استفاده از کمپرس روی زخم قرار داد. نتایج مطالعه اولیه نشان می دهد که در نتیجه زخم در افراد مبتلا به سندرم پای دیابتی سریعتر بهبود می یابد. هنوز مشخص نیست که آیا این مورد در مورد زخم های ناشی از سایر بیماری های زمینه ای نیز صدق می کند.
همچنین مشخص نیست که آیا قرص های آنتی بیوتیک می توانند به شما کمک کنند یا خیر: مطالعات نشان نداده اند که این گیاهان در مقایسه با سایر روش های درمانی هیچ مزیتی در ترمیم زخم دارند.
اکسیژن درمانی هایپرباریک
در اکسیژن درمانی هایپرباریک ، فرد مبتلا به زخم به یک اتاق مخصوص می رود تا تحت فشار زیاد اکسیژن تنفس کند. این به منظور افزایش غلظت اکسیژن در خون آنها و بهبود خون رسانی به ناحیه زخم است.
تحقیقات نشان می دهد که اکسیژن درمانی هایپرباریک می تواند باعث بهبودی زخم در افراد مبتلا به سندرم پای دیابتی شود.
سونوگرافی و الکترومغناطیسی درمانی
سونوگرافی درمانی شامل درمان زخم های مزمن با استفاده از امواج صوتی است. امواج صوتی باعث گرم شدن بافت می شود. اما ثابت نشده است که سونوگرافی درمانی به بهبود سریعتر زخم کمک می کند.
این امر در مورد الکترومغناطیسی نیز صدق می کند ، جایی که امواج الکترومغناطیسی ضعیفی با استفاده از بالش یا تشک هایی که دارای آهن ربا هستند ، بر روی زخم قرار می گیرند.
زخم درمانی با فشار منفی
در زخم درمانی با فشار منفی (بسته شدن با کمک خلاuum یا VAC درمانی نیز نامیده می شود) ، زخم با یک پانسمان هوا پوشانده می شود که توسط یک لوله نازک به پمپ متصل می شود.
پمپ به طور مداوم مایعات را از زخم بیرون می کشد و فشار منفی را از سطح زخم ایجاد می کند. هدف این است که جریان خون به زخم افزایش یابد. این به مرطوب نگه داشتن زخم نیز کمک می کند ، که به معنای بهبود روند بهبود است.
از سیستم پمپ در بعضی بیمارستانها برای درمان زخمهای باز یا مزمن بزرگ استفاده می شود ، به عنوان مثال در پیوندهای پوست اما می توان از آنها در خانه نیز استفاده کرد. فشار منفی یا به طور مداوم به زخم وارد می شود یا در فواصل زمانی منظم.
اما پمپ ، که به طور مداوم متصل است ، تحرک شما را محدود می کند و سر و صدا ایجاد می کند. برخی از افراد این را آزار دهنده می دانند. تغییر پانسمان و لوله نیز می تواند دردناک باشد و باعث خونریزی کمی شود.
نمی توان گفت آیا زخم درمانی با فشار منفی می تواند به افرادی که زخم مزمن دارند کمک کند زیرا مطالعات خوبی در این زمینه وجود ندارد. همچنین مشخص نیست که شوک ویو ، ازن یا نور درمانی می توانند کمک کنند.
پیوند پوست
اگر زخم آنقدر بزرگ باشد که به خودی خود بسته نشود ، پیوند پوست به عنوان گزینه درمانی در نظر گرفته می شود. در این روش پوست از قسمت دیگری از بدن شما - معمولاً ران - گرفته شده و روی زخم پیوند می شود.
همچنین پیوندهایی وجود دارد که از محصولات سلول انسانی و مواد مصنوعی ساخته می شوند. مطالعات نشان داده است که این موارد احتمال بهبود سریع ضایعات وریدی پا را که به سرعت ضعیف می شوند افزایش می دهد.
در طی شش ماه زخمها کاملاً بهبود یافتند
زخم های مزمن پا نیز پس از پیوند پوست سریعتر از درمان استاندارد درمان می شوند.
گزینه های کنترل درد کدامند؟
زخم های مزمن دردناک می توانند در زندگی روزمره سنگین باشند و همچنین از خواب راحت شما جلوگیری می کنند. درد مداوم می تواند واقعاً شما را فرسوده کند و باعث شود بعد از مدتی کاملاً احساس ضعف کنید یا حتی افسرده شوید.
داروهایی مانند استامینوفن (پاراستامول) یا ایبوپروفن می توانند به کاهش درد خفیف تا متوسط کمک کنند. اگر آنها به اندازه کافی موثر نباشند ، پزشک می تواند مسکن قوی تری برای شما تجویز کند.
پانسمان زخم که حاوی ایبوپروفن است نیز موجود است. تحقیقات کافی وجود ندارد تا بتوانید بگویید که آنها چگونه می توانند درد ناشی از زخم های مزمن را تسکین دهند.
افرادی که درد مزمن دارند می توانند از حمایت روانی بهره مند شوند. درمان های روانشناختی برای مدیریت درد کمک به مردم برای کنار آمدن بهتر درد در زندگی روزمره است.
چسب زخم هوشمند عفونت را تشخیص می‌دهد